बऱ्याच दिवसात काही लिहिलं नव्हतं आणि लिहिण्याची खुमखुमी काही स्वस्थ बसून देत नव्हती......इतक्यात भटकंती पण नव्हती झाली मग काय लिहा तर आपलं ओमानच्या स्थलांतराविषयी लिहू असं वाटलं आणि लिहायला सुरवात केली ..... फार काही लिहिता येईल असं नव्हतं वाटला पण तरी बरच झालय बहुदा :) .... ओमान आणि आपल्यामध्ये (म्हणजे भारत) फक्त अरबी समुद्रच असल्याने एका समुद्रापार हे शीर्षक दिलंय....
तर ३1 ऑक्टोबरला माझं प्रस्थान होतं...हा हा म्हणता माझ्या प्रस्थानाचा दिवस उजाडला.....वाटलं होतं तेवढं हळूवार मन काही झालं नाही कारण शेवटच्या क्षणापर्यंत सामानाची बांधाबांध चालू होती......विमान कंपनीने दिलेल्या मर्यादेत सामान बसवणे किती कठीण असतं याची तेव्हा कल्पना आली....कारण सगऴंच महत्वाचं वाटतं.....प्रायोरीटी ठरवता नाही आली की असं होतं न बहुतेकांच असं होत असावं ..... आणी माझी बायको म्हणते त्या शॅबी का काय शब्दाला ही जागायचे होतेच ना...... असो ...फोन तर थांबत नव्हते आणि त्या मुळे कामात व्यत्यय येत होता पण सदिच्छांचा अव्हेर करून कसे चालणार..... शेवटी कसंबसं मनासारखे आणि विमान कंपनीच्या मर्यादेत समान बसवलं...ह्यात माझा वाटा फक्त सामान उचलून वजन करण्यापुरताच बाकी सगळी करमत आमच्या सौंची :) ... हे सगळं होईस्तोवर काहीतरी खावून बाहेर पडायची वेळ झाली होती ..... माझ्यासाठी खास केलेल्या बटाट्याची भाजी आणी पोळी चे घास कसेबसे खाल्ले (कारण बैचेनी फार वाढत होती..... साहजिकच होतं म्हणा ..... एक सिक्युअर लाइफ सोडून अज्ञाताकडे चाललो होतो..... कितीही आत्मविश्वास असला तरी)
सगळेच येणार होते एअरपोर्टवर सोडायला..... म्हणून मोठी गाडी केली होती...... गाडीत बाकीच्यांच्या गप्पात सामील व्हायला तसदी घ्यावी लागत होती..... मधेच आई आणि सासूबाईनी मिळून टोमणा मारलाच की सगळं सुरळीत चालू असताना काय हे मध्येच वगैरे पण मी ऐकून न ऐकल्यासारखं
केलं ........ त्यांचं ही बरोबर आहे म्हणा.....आपली माणसं आपल्या बरोबर असावीत असं वाटलं तर त्यात वावगं ते काय???
एअरपोर्टवर माझी बहिण, तिचे सासरे आणि माझी भाची तनूडी (तन्वी) आले होते...... बाहेर कोणी जात असले की येवढा लवाजमा लागतोच..... जाणारा एकटाच किंवा फार तर दोघे पण सोडायला गाव ...... त्यामुळे थोडं इमोशनल व्हायला होतं पण ठीक आहे ...... जसं आत जायला निघालो तसा आईचा बांध फुटला.... माझा ही म बांध फुटायच्या बेतात होता पण कसंबसं सावरलं......माझा बोर्डींग पास मिळून लगेज चेक इन करेपर्यंत सगळ्यांना थांबायला सांगितले होते कारण सामान जास्त झालं तर जास्तीचं सामान काढून परत पाठवायला... पण आमच्या सौ आणि आमच्या आठवडाभराच्या मेहनतीला फळ आले होते.... एकदम परफेक्ट वजन झालं सामानाचं...... बाकी मग सिक्युरिटी चेक आणि इमिग्रेशन फटाफट पार पडले...... दुपारचे फ्लाइट असल्याने काहीच गर्दी नव्हती ...... हे सोपस्कार आटपल्यावर मग भुकेची जाणीव झाली .. पिझ्झा हट चा पिझ्झा खाऊ म्हटलं.... भरपेट खाण्यात अर्थ नव्हता (अर्थ नव्हता असं नाही .... कमीत कमी अर्थात (अर्थातच) भागवायच होतं :) ) अस विमानात मिळणार च होतं आणि तेवढाच खिशाला चाट कमी ....
मग पिझ्झा हाण्ल्यावर T2 वारी करत होतो तेवढ्यात एका ओळखीतल्याचा फोन आला.... माझ्या बहिणीच्या ओळखीतला आहे तो अन माझ्याच flight ने ओमानला येणार होता....म्हणजे तो बराच काळ deputation वर इथे होता....त्याच्याशी बोर्डिंग गेट वर भेट अन ओळखीचा कार्यक्रम झाला आणि flight रिकामे असल्याने आम्ही शेजारीच बसलो ... तो ओमान विषयी सांगत होता आणि मला जेवढे जमेल तेवढे जाणून घ्यायचे होते.... तशी बऱ्यापैकी माहिती मी काढलेली होती पण त्याने प्रत्यक्षात काही काळ व्यतीत केला असल्याने त्याचे ऐकणे जास्ती महत्वाचे होते.... विमानातील 'खानपान' (म्हणजे खान (खाणं) च फक्त) आस्वाद घेतल्यावर मला झोप येत होती पण अजून त्याचे सांगणे संपलेले नव्हते सो जांभया देत ऐकत होतो .... मध्ये त्याने service विषयी तक्रारीचे पत्र लिहायला घेतल्यावर झोपायचा प्रयत्न केला पण ते शक्य नाही झाले :) ... ३ तासांनी ओमानच्या भूमीवर आमचे विमान उतरल्यावर मला त्याची जास्ती मदत होणार होती immigration आणि विसा stamping करून घ्यायला...ह्या गोष्टी फार नवीन नाहीत पण तरी हि कोणाची मदत होत असेल तर हवीहवीशी वाटतेच.....
आम्ही उतरल्यावर विसा फी भरल्याची पावती भरून विसा घ्यायचा होता आणि त्या खिडकीवर गेल्यावर हा कोणाला तरी हाक मारत धावत पुढे गेला... म्हटलं काय झालं ह्याला???.... मग ground staff च्या वेशात असलेली एक अरेबिअन स्त्री समोर आली .... तिच्याशी त्याची बरीच चांगली ओळख होती आणि त्यामुळे त्याचा न त्या कृपेने माझं हि काम पटकन झालं... मग ह्याला त्या बाईला लग्नाचं आमंत्रण द्यायचं होतं.... मला अजून एक धक्का ... कारण ह्याचं लोकेशन मस्कत पासून सलाला म्हणून ११ तासावर (किंवा दुसर्या विमानानं जावा लागणाऱ्या ठिकाणी) होतं आणि म्हटलं जर मस्कत विमानतळावरून बाहेरच नाही पडावा लागत तर ओळख कशी काय.... अजून तर धक्के पुढेच बसायचे होते..... त्याने मग त्या बाईला सांगितल, मला लग्नाचं आमंत्रण द्यायचंय तुला (त्याचं लग्न होतं नोव्हेंबर मध्ये)... मग ती बाहेर आली आणि मग तिच्या पाया पडून तिला आमंत्रण दिलं आणि मग माझ्याशी ओळख करून दिली ... मग कळलं त्याच्या पहिल्या visit च्या वेळी त्याला काही प्रोब्लेम झाला होतं आणि तिने त्याला मदत केली होती आणि मग ओळख वाढून वाढून मैत्री झाली (मैत्रीला जात पात, वय , सत्र-पुरुष अशी काही बंधन नसतात - इति अगणित साहित्यिक आणि विचारवंत)... आणि जेव्हा तिच्या डोळ्यावर भारतात (हो इथले लोक medical treatment साठी भारतात येतात) शस्त्रक्रिया करायची होती तेव्हा ती ह्याच्याच घरी उतरली होती... एकंदरीत जाणवलं आणि छान वाटलं कि इथल्या लोकांच्या मनात हिंदूंविषयी अढी नाहीये आणि पुढे पण लोकांकडून कळत गेलं की हे लोक भारतीयांना मानतात
मग सगळे सोपस्कार पार पडल्यावर बाहेर आलो तर माझे मित्र बाहेर वाट पाहत होते ...कंपनीचा माणूस अजून काही आला नव्हता पिकअपला...रूम म्हणजे guest house ची चावी त्याच्याकडेच होती सो त्याची वाट पाहणं गरजेच होतं .... तेवढ्या वेळात सीम कार्ड वगैरे घेतलं आणि तो माणूस आल्यावर आम्ही माझ्या रूम वर समान टाकलं आणि मित्राच्या (सायमन) घरी जेवणाच आमंत्रण होतं तिथे गेलो ..... जेवायला जरा वेळ होता सो त्याने मला तिथल्या तिथे फिरवून आणलं... घरी आलो तर जेवायला पुरणपोळीचा बेत होता ... स्वप्नातही वाटलं नव्हतं की वाळवंटात पहिल्याच दिवशी मला पुरणपोळी मिळेल :)
सायमनने त्याच्या आईला ओमान फिरवायला आणल होतं आणि दुसऱ्या दिवशी त्या भारतात परतणार होत्या .... म्हणून मिलिटरी मध्ये म्हणता तसा "बडा खाना" होतं....त्या जाणार म्हणून रात्री बिल्डिंग मधले अजून काही लोकं (आपटे आणि देशपांडे) कुटुंबीय त्यांना भेटायला आले (हे हि अप्रूपच की केरळी लोक भेटण्याआधी चक्क आपटे आणि देशपांडे भेटले).... ते पण आधी जेकब्स मधेच होते म्हणून ओळखीचे होते... मग गप्पा वगैरे झाल्यावर सायमनने guest house वर सोडले ...
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ११ ला उठलो ..... मस्त निवांत झोप लागली .....उठल्यावर चहाची सवय...माझ्याकडे चाह्चे काही सामान नव्हते आणि म त्यामुळे पुढच्या हालचालींना काही वेग येईना.. आणि हॉटेल हि माहित नव्हते .... मग शेजारीच एक पुनीत जैन माझ्यासारखाच नवीन joinee (पण त्याला २ आठवडे झाले होते) त्याने मला कॉफ्फी चे सामान दिलं आणि माझ्या दिवसाला सुरवात झाली.... dupari jevaycha काय करायचा हा प्रश्नच होता ... घरून आणलेले पराठे आणि सफरचंद खावून भगवा भगवी करावी का असं वाटत होता....म्हटलं संध्याकाळी हॉटेल बीटेल शोधू.... आणि परत सायमन धावून आला.... तो म्हणाला मी तुला घ्यायला येतो माझ्याकडेच जेवायला चाल....आणि दुपारच्याही जेवायची सोय झाली... मग तिथून आम्ही सुपर मार्केट मध्ये गेलो आणि जीवनावश्यक वस्तू म्हणजे चहा, साखर, मीठ , म्यागी, ब्रेड, दूध, पाणी , फळं, juices आणि लबान(ताकाला इथे लबान म्हणतात) घेऊन आलो .....साधारण आठवडाभराची तरतूद केली आणि मला रूम वर सोडून गेले.....
एकंदरीत परदेशात गेल्यावर कसे काय होणार ही जी नाही म्हटले तरी धास्ती होती ती सायमनच्या मदतीमुळे बरीचशी निवळली .... आता मी बराचसा रुळलो आहे आणि आता माझ्या सौंना आणायच्या खटपटीत आहे....खाण्यापिण्याचे काही ही हाल झाले नाहीत आणि आफिसात बरयापैकी रेस्पोन्सीबिलीटी दिलीय... फक्त अजून फार से फिरणे झाले नाहीये ....पण फिरेनच आणि पुढच्या ब्लोग ची लिंक आली की तुम्हालाही कळेल की आलाय भटक्या कुठेतरी भटकून..... तसे हि ते गाणे आहेच ना काहीतरी "फिरुनी नवी जन्मेन मी" ...तसे फिरुनी नवीन ब्लोग लिहीन मी :)
तर ३1 ऑक्टोबरला माझं प्रस्थान होतं...हा हा म्हणता माझ्या प्रस्थानाचा दिवस उजाडला.....वाटलं होतं तेवढं हळूवार मन काही झालं नाही कारण शेवटच्या क्षणापर्यंत सामानाची बांधाबांध चालू होती......विमान कंपनीने दिलेल्या मर्यादेत सामान बसवणे किती कठीण असतं याची तेव्हा कल्पना आली....कारण सगऴंच महत्वाचं वाटतं.....प्रायोरीटी ठरवता नाही आली की असं होतं न बहुतेकांच असं होत असावं ..... आणी माझी बायको म्हणते त्या शॅबी का काय शब्दाला ही जागायचे होतेच ना...... असो ...फोन तर थांबत नव्हते आणि त्या मुळे कामात व्यत्यय येत होता पण सदिच्छांचा अव्हेर करून कसे चालणार..... शेवटी कसंबसं मनासारखे आणि विमान कंपनीच्या मर्यादेत समान बसवलं...ह्यात माझा वाटा फक्त सामान उचलून वजन करण्यापुरताच बाकी सगळी करमत आमच्या सौंची :) ... हे सगळं होईस्तोवर काहीतरी खावून बाहेर पडायची वेळ झाली होती ..... माझ्यासाठी खास केलेल्या बटाट्याची भाजी आणी पोळी चे घास कसेबसे खाल्ले (कारण बैचेनी फार वाढत होती..... साहजिकच होतं म्हणा ..... एक सिक्युअर लाइफ सोडून अज्ञाताकडे चाललो होतो..... कितीही आत्मविश्वास असला तरी)
सगळेच येणार होते एअरपोर्टवर सोडायला..... म्हणून मोठी गाडी केली होती...... गाडीत बाकीच्यांच्या गप्पात सामील व्हायला तसदी घ्यावी लागत होती..... मधेच आई आणि सासूबाईनी मिळून टोमणा मारलाच की सगळं सुरळीत चालू असताना काय हे मध्येच वगैरे पण मी ऐकून न ऐकल्यासारखं
केलं ........ त्यांचं ही बरोबर आहे म्हणा.....आपली माणसं आपल्या बरोबर असावीत असं वाटलं तर त्यात वावगं ते काय???
एअरपोर्टवर माझी बहिण, तिचे सासरे आणि माझी भाची तनूडी (तन्वी) आले होते...... बाहेर कोणी जात असले की येवढा लवाजमा लागतोच..... जाणारा एकटाच किंवा फार तर दोघे पण सोडायला गाव ...... त्यामुळे थोडं इमोशनल व्हायला होतं पण ठीक आहे ...... जसं आत जायला निघालो तसा आईचा बांध फुटला.... माझा ही म बांध फुटायच्या बेतात होता पण कसंबसं सावरलं......माझा बोर्डींग पास मिळून लगेज चेक इन करेपर्यंत सगळ्यांना थांबायला सांगितले होते कारण सामान जास्त झालं तर जास्तीचं सामान काढून परत पाठवायला... पण आमच्या सौ आणि आमच्या आठवडाभराच्या मेहनतीला फळ आले होते.... एकदम परफेक्ट वजन झालं सामानाचं...... बाकी मग सिक्युरिटी चेक आणि इमिग्रेशन फटाफट पार पडले...... दुपारचे फ्लाइट असल्याने काहीच गर्दी नव्हती ...... हे सोपस्कार आटपल्यावर मग भुकेची जाणीव झाली .. पिझ्झा हट चा पिझ्झा खाऊ म्हटलं.... भरपेट खाण्यात अर्थ नव्हता (अर्थ नव्हता असं नाही .... कमीत कमी अर्थात (अर्थातच) भागवायच होतं :) ) अस विमानात मिळणार च होतं आणि तेवढाच खिशाला चाट कमी ....
मग पिझ्झा हाण्ल्यावर T2 वारी करत होतो तेवढ्यात एका ओळखीतल्याचा फोन आला.... माझ्या बहिणीच्या ओळखीतला आहे तो अन माझ्याच flight ने ओमानला येणार होता....म्हणजे तो बराच काळ deputation वर इथे होता....त्याच्याशी बोर्डिंग गेट वर भेट अन ओळखीचा कार्यक्रम झाला आणि flight रिकामे असल्याने आम्ही शेजारीच बसलो ... तो ओमान विषयी सांगत होता आणि मला जेवढे जमेल तेवढे जाणून घ्यायचे होते.... तशी बऱ्यापैकी माहिती मी काढलेली होती पण त्याने प्रत्यक्षात काही काळ व्यतीत केला असल्याने त्याचे ऐकणे जास्ती महत्वाचे होते.... विमानातील 'खानपान' (म्हणजे खान (खाणं) च फक्त) आस्वाद घेतल्यावर मला झोप येत होती पण अजून त्याचे सांगणे संपलेले नव्हते सो जांभया देत ऐकत होतो .... मध्ये त्याने service विषयी तक्रारीचे पत्र लिहायला घेतल्यावर झोपायचा प्रयत्न केला पण ते शक्य नाही झाले :) ... ३ तासांनी ओमानच्या भूमीवर आमचे विमान उतरल्यावर मला त्याची जास्ती मदत होणार होती immigration आणि विसा stamping करून घ्यायला...ह्या गोष्टी फार नवीन नाहीत पण तरी हि कोणाची मदत होत असेल तर हवीहवीशी वाटतेच.....
आम्ही उतरल्यावर विसा फी भरल्याची पावती भरून विसा घ्यायचा होता आणि त्या खिडकीवर गेल्यावर हा कोणाला तरी हाक मारत धावत पुढे गेला... म्हटलं काय झालं ह्याला???.... मग ground staff च्या वेशात असलेली एक अरेबिअन स्त्री समोर आली .... तिच्याशी त्याची बरीच चांगली ओळख होती आणि त्यामुळे त्याचा न त्या कृपेने माझं हि काम पटकन झालं... मग ह्याला त्या बाईला लग्नाचं आमंत्रण द्यायचं होतं.... मला अजून एक धक्का ... कारण ह्याचं लोकेशन मस्कत पासून सलाला म्हणून ११ तासावर (किंवा दुसर्या विमानानं जावा लागणाऱ्या ठिकाणी) होतं आणि म्हटलं जर मस्कत विमानतळावरून बाहेरच नाही पडावा लागत तर ओळख कशी काय.... अजून तर धक्के पुढेच बसायचे होते..... त्याने मग त्या बाईला सांगितल, मला लग्नाचं आमंत्रण द्यायचंय तुला (त्याचं लग्न होतं नोव्हेंबर मध्ये)... मग ती बाहेर आली आणि मग तिच्या पाया पडून तिला आमंत्रण दिलं आणि मग माझ्याशी ओळख करून दिली ... मग कळलं त्याच्या पहिल्या visit च्या वेळी त्याला काही प्रोब्लेम झाला होतं आणि तिने त्याला मदत केली होती आणि मग ओळख वाढून वाढून मैत्री झाली (मैत्रीला जात पात, वय , सत्र-पुरुष अशी काही बंधन नसतात - इति अगणित साहित्यिक आणि विचारवंत)... आणि जेव्हा तिच्या डोळ्यावर भारतात (हो इथले लोक medical treatment साठी भारतात येतात) शस्त्रक्रिया करायची होती तेव्हा ती ह्याच्याच घरी उतरली होती... एकंदरीत जाणवलं आणि छान वाटलं कि इथल्या लोकांच्या मनात हिंदूंविषयी अढी नाहीये आणि पुढे पण लोकांकडून कळत गेलं की हे लोक भारतीयांना मानतात
मग सगळे सोपस्कार पार पडल्यावर बाहेर आलो तर माझे मित्र बाहेर वाट पाहत होते ...कंपनीचा माणूस अजून काही आला नव्हता पिकअपला...रूम म्हणजे guest house ची चावी त्याच्याकडेच होती सो त्याची वाट पाहणं गरजेच होतं .... तेवढ्या वेळात सीम कार्ड वगैरे घेतलं आणि तो माणूस आल्यावर आम्ही माझ्या रूम वर समान टाकलं आणि मित्राच्या (सायमन) घरी जेवणाच आमंत्रण होतं तिथे गेलो ..... जेवायला जरा वेळ होता सो त्याने मला तिथल्या तिथे फिरवून आणलं... घरी आलो तर जेवायला पुरणपोळीचा बेत होता ... स्वप्नातही वाटलं नव्हतं की वाळवंटात पहिल्याच दिवशी मला पुरणपोळी मिळेल :)
सायमनने त्याच्या आईला ओमान फिरवायला आणल होतं आणि दुसऱ्या दिवशी त्या भारतात परतणार होत्या .... म्हणून मिलिटरी मध्ये म्हणता तसा "बडा खाना" होतं....त्या जाणार म्हणून रात्री बिल्डिंग मधले अजून काही लोकं (आपटे आणि देशपांडे) कुटुंबीय त्यांना भेटायला आले (हे हि अप्रूपच की केरळी लोक भेटण्याआधी चक्क आपटे आणि देशपांडे भेटले).... ते पण आधी जेकब्स मधेच होते म्हणून ओळखीचे होते... मग गप्पा वगैरे झाल्यावर सायमनने guest house वर सोडले ...
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ११ ला उठलो ..... मस्त निवांत झोप लागली .....उठल्यावर चहाची सवय...माझ्याकडे चाह्चे काही सामान नव्हते आणि म त्यामुळे पुढच्या हालचालींना काही वेग येईना.. आणि हॉटेल हि माहित नव्हते .... मग शेजारीच एक पुनीत जैन माझ्यासारखाच नवीन joinee (पण त्याला २ आठवडे झाले होते) त्याने मला कॉफ्फी चे सामान दिलं आणि माझ्या दिवसाला सुरवात झाली.... dupari jevaycha काय करायचा हा प्रश्नच होता ... घरून आणलेले पराठे आणि सफरचंद खावून भगवा भगवी करावी का असं वाटत होता....म्हटलं संध्याकाळी हॉटेल बीटेल शोधू.... आणि परत सायमन धावून आला.... तो म्हणाला मी तुला घ्यायला येतो माझ्याकडेच जेवायला चाल....आणि दुपारच्याही जेवायची सोय झाली... मग तिथून आम्ही सुपर मार्केट मध्ये गेलो आणि जीवनावश्यक वस्तू म्हणजे चहा, साखर, मीठ , म्यागी, ब्रेड, दूध, पाणी , फळं, juices आणि लबान(ताकाला इथे लबान म्हणतात) घेऊन आलो .....साधारण आठवडाभराची तरतूद केली आणि मला रूम वर सोडून गेले.....
एकंदरीत परदेशात गेल्यावर कसे काय होणार ही जी नाही म्हटले तरी धास्ती होती ती सायमनच्या मदतीमुळे बरीचशी निवळली .... आता मी बराचसा रुळलो आहे आणि आता माझ्या सौंना आणायच्या खटपटीत आहे....खाण्यापिण्याचे काही ही हाल झाले नाहीत आणि आफिसात बरयापैकी रेस्पोन्सीबिलीटी दिलीय... फक्त अजून फार से फिरणे झाले नाहीये ....पण फिरेनच आणि पुढच्या ब्लोग ची लिंक आली की तुम्हालाही कळेल की आलाय भटक्या कुठेतरी भटकून..... तसे हि ते गाणे आहेच ना काहीतरी "फिरुनी नवी जन्मेन मी" ...तसे फिरुनी नवीन ब्लोग लिहीन मी :)
اشوفك تاني
Ashofak tany
(पुन्हा भेटूच)
